Dag #24 Welkom thuis.

Ik verliet jullie bij het inchecken in mijn vorige blog. Dus nu gaan we vrolijk verder met de terug reis naar huis.

Ook al ga ik iedereen missen in Kenia ik voelde echt in elk vezeltje in mijn lichaam de wens om weer thuis te zijn. Ja natuurlijk vind ik het niet leuk om de groep te missen en de routine die je ondertussen hebt is ook heerlijk, maar thuis met privacy, een eigen bed en mensen die elkaar redelijk begrijpen. Daar was ik wel aan toe.

Rond 23:30 werd ik gewekt om in te checken voor onze terug reis.
Achter de gate zag alles er prima uit, nog 2 flessen water gekocht en dan een plekje zoeken om te wachten. Het zou nog even duren voor we konden boarden. Ik dacht mooi moment om weer even de ogen te sluiten.

En wederom wordt ik gewekt. We mogen in het vliegtuig. Zoals je gemerkt hebt heeft de verkoudheid me goed onder bedwang. Ik blijf maar moe en ben nu zelfs een beetje gedesorienteerd. In de wachtruimte voordat we echt het vliegtuig in kunnen, leg ik Erik nog even uit hoe hij zichzelf moet verbinden. Hij had zijn enkel vies verzwikt en moest een druk verbandje hebben.

Daarna mochten we weer het vliegtuig in en je raad het vast al! Ik heb bijna niets mee gekregen van de vlucht naar Istanbul, want ik heb alleen maar geslapen. Blijkbaar vind een vlieg maatschappij het logisch om mensen om 03:30 in de nacht wakker te maken... Maar Yannick de held heeft ervoor gezorgd dat ik niet wakker gemaakt kon worden. (Dankjewel <3)

Een uurtje voordat we landen wordt ik wakker door de opkomende zon die door een luikje van de rij naast mij in mijn gezicht schijnt. Nog maar heel even en dan zijn we thuis.

In Istanbul wordt een goed gesprek tussen mij en Ellen verstoord, doordat ze erachter komt dat een oom van haar dezelfde vlucht gaat maken. Hoe groot is de kans?

De reis heeft veel turbulentie en in Nederland regent het zelfs, misschien een reflectie van de gevoelens van Linda. Die ondertussen echt geen afscheid meer wilt nemen.

Als we landen en de bagage hebben, wordt er emotioneel afscheid van elkaar genomen. Shit wat hadden wij een leuke groep. Iedereen steunde elkaar en ik denk dat er goede vriendschappen ontstaan zijn na deze reis. Maar... Nu mogen we dan toch eindelijk naar de ouders.

Als ik de schuif deuren door loop, zie ik mijn moeke staan. Maar dat duurt maar heel even, want in een keer is ze weg. Natuurlijk was ze op weg naar mij. Een stevige knuffel en een weg gepinkt traantje ben ik thuis.

Blijkbaar mag ik van geluk spreken dat we het gehaald hebben. Ik kan natuurlijk nu niet om MH17 heen. Pa en ma hebben een roos gekocht voor mij, maar ik vind deze toch beter op zijn plek bij de groeiende bloemenzee bij vertrekhal 3 op schiphol. Nu besef ik echt pas wat voor impact het neerhalen van de vlucht MH17 heeft op Nederland. Op schiphol hangt een bedompen sfeer en de normale plezier bij een terug zien, maakt plaats voor oprechte opluchting. Helaas zullen de families en vrienden van de slachtoffers deze gevoelens nooit meer mee mogen maken en dat breekt mijn hart nog een beetje meer. Eigenlijk wil ik nu hier gewoon weg. Ik ben te moe om hier goed mee over weg te kunnen en de emoties van de afscheid van de groep en de gehele reis wordt me bijna te veel, gelukkig heeft moeke dit stiekem door.

Als ik thuis kom knuffel ik Fang nog eens goed eet ik friet saté met mayo en twee frikadellen en val ik eigenlijk gewoon in slaap.
Morgen mag ik weer wennen aan Nederland. Aan een Nederland wiens hart verscheurd is door deze tragische ramp. Maar ook aan een Nederland waar niet iedereen je na roept, waar vreemden niet zomaar aan je zitten, waar de wegen vlak zijn zonder gaten, waar mijn zachte bed mij een fijne nachtrust biedt, waar een dak en een degelijk huis mij beschermd van het weer, waar ik niet constant stof om me heen heb, waar ik gelukkig mag zijn met alle kleine dingen die ik heb.

Iedereen heel erg bedankt voor het lezen. Als ik ooit nog een reis ga maken, ga ik zeker weer een blog schrijven. Maar voor deze reis was dit de laatste.