Day #6-9: Veel dagen, veel impressies!

Eindelijk weer tijd om een blogje te typen!
Super leuk al jullie reacties. Ik heb hier totaal geen internet op mijn mobiel. Dus als mensen me appen, moet dat wachten totdat ik terug ben :)

Oke, here goes!
Dit wordt misschien wel een lange. Het spijt me half.

Day #6
Eindelijk het werk is begonnen in het weeshuis. Door de heerlijke communicatie, zijn we (wat voor ons voelt) nutteloos werk aan het doen.
Alle muren die afgelopen jaar geschilderd waren, moeten overnieuw geschilderd worden... Omdat ze niet konden bedenken om eerst het plafond te doen en daarna de muren, het zal wel. Ik ga in ieder geval mijn teken skills gebruiken om de leuke tekeningen op de muur proberen te redden.

Deze dag werd ook besteed aan het bezoeken van de stad. Waar we eerst als groep naar toe gingen, gingen we nu met 9 man. Een heel andere ervaring, kan ik je zeggen. In plaats van dat we constant aangesproken worden laten mensen ons nu met rust. Hier scoorde ik ook een pot Nutella (<3) eindelijk iets dat van thuis herkenbaar is als eten. Jammer genoeg kwam ik er pas in onze verblijf plaats achter dat een pot 500 shilling kost (ongeveer 5 euro).... Hakuna matata, ik heb wel lekker nutella.

Je merkt dat bij iedereen de cultuurschok binnen komt. Reacties op blogs geven een traantje (ook bij mij) en indrukken worden soms te veel. Maar we gaan er lekker doorheen en mensen vangen elkaar gelukkig op. Zoals Ellen zei in haar blog "Samen maken we herinneringen voor het leven."

Day #7
Deze dag bestond uit een chill dag. De kinderen van school hadden een sportdag. Super leuk om te zien hoe fanatiek ze hiervoor gaan. Ook wij mochten mee doen, dus natuurlijk raad je het al. Team Orange is present, met oranje t-shirts, vlaggen, vlaggen op onze wangen en veel kabaal arriveren wij. Met rennen lieten de jongens even zien wat ze kunnen, zo haalde Deniz en Folkert heerlijk de overwinning. Met touwtrekken wonnen we van de 'kitchen crew', maar moesten de jongens het helaas af leggen tegen 14 oranje meiden. You win some, you lose some.
Het was ontzettend hilarisch om zelf ook mee te doen met de estafette loop, waar Ellen zo traag was dat we dik verloren... Folkert haalde deze tijd gelukkig dik in, met een vlag op zijn rug gebonden leek het wel alsof Superman over het veld heen ging.

Vooral een uitrust dagje werdt het uiteindelijk, want morgen staat er weer wat indrukwekkends op het programma. The slums.

Day #8
Deze dag mochten we de sloppenwijken bezoeken.
Shit wat indrukwekkend. Een zee van hutjes met spaanplaten en een hele berg kinderen. Mensen hebben super weinig maar kunnen toch nog steeds vrolijk zwaaien als ze ons zien.
Erik en ik, lijken het er het zwaarst mee te hebben en beseffen ons hoe bevoorrecht we zijn om in Nederland te leven. Het liefst zou je ze allemaal willen helpen, maar daarvoor moet er echt wat in dit land veranderen en dat kunnen we niet.
Het gevoel dat alles wat we doen ontzettend doelloos is overvalt me weer. Hoe kunnen wij als groepje westerlingen nou een land als deze helpen...

Als we door de slums lopen, veranderen de hutjes langzaam in grotere hutjes, vervolgens in stenen huisjes en in eens staan we in de stad. Hier pakken we een matatu en gaan terug naar Moi primary school, hier komt het heugelijke nieuws dat we mogen gaan zwemmen in The Green Hills Hotel. Even afschakelen en een duik nemen.

Helaas een duik nemen zit er niet in, want het zwembad raakt nauwelijk mijn middel. Maar wel poepen op een normale wc en patat met een biefstuk! Zo lekker en ik was er zo aan toe.

Toch blijf je je schuldig voelen, want vanochtend waren we nog in de sloppenwijken en nu zit ik zelf decadent te genieten. Ik merk nu al dat ik meer ga genieten van de kleine dingen. Als dat alleen al is wat ik kan meenemen van deze reis, ben ik al super gelukkig. Maar er is al veel meer.

's Avonds gingen we met de groep naar The White Rhino, een club van een hotel waar we de voetbal wedstrijd gingen kijken van Nederland tegen Argitinie. Super fijn. Wat leuk was dat de kenianen die met ons mee gingen allemaal in een oranje t-shirt gehijst werden en super enthousiast mee deden. Alleen Rose en ik konden ons er niet in vinden, dus ik heb bijna een boek uit gelezen. Tot het moment van de penalty's, deze waren erg spannend! Alleen jammer dat we daardoor super laat in bed lagen en we wisten dat we 's ochtends weer vroeg op moesten.

Jep een indrukwekkende dag.

Day #9
Kerkdag.
Sjezus. Wat een ervaring. Ik voelde me de hele tijd ongemakkelijk en blijkbaar viel het op. Rose vroeg zich echt af waarom ik uberhaupt mee ben gegaan. Ik kon me niet aanpassen en de dingen die de pastoor zij kromde mijn tenen. Maar goed we moeten alles beleven hier en ik kan met trots zeggen dat het achter de rug is en dat ik het woord potential nooit meer hoef te horen.

Nadat we de kerk overleefd hadden, gingen Rowan en ik naar de stad.
Dus de eerste keer alleen een matatu aanhouden en gaan met die banaan.
Wat een uitdaging, een ovevolle matatu. Niet zeker weten of we uberhaupt aankomen waar we moesten zijn en wat rijden ze toch lekker onveilig hier. Maar goed, we hebben het gehaald.

We hebben hier ingredienten gehaald om een taart te bakken voor Jelte en P.X. die morgen allebei jarig zijn. Nadat we deze gehaald hadden, moesten we ook terug. Dus maar vragen aan de, wat leek, de baas van de matatu's. Deze bracht ons naar de juiste matatu en we kregen bevestiging doordat de held (Muturi) die ons al de hele week rond sjeest, ons ook bijna in deze matatu duwde.
Een kleine aanrijding verder, kwamen we weer veilig aan op school.

Langzaam vormde een hoofdpijn zich en voelde ik me helemaal niet meer lekker. Dus om 20:00 naar bed en om 21:00 lag ik al te slapen...

Day #10
Dat is dus vandaag.
Vanochtend stond ik op met nog steeds een knallende hoofdpijn. Wat wel super leuk was, was dat de dames Jelte wakker gingen zingen, vanwege zijn verjaardag.

Vandaag mocht ik weer werken in het weeshuis, en maar schuren en verven. Alleen door de hoofdpijn was ik niet snel.

Om 13:00 gingen we terug, om Jelte's verjaardag te vieren. Rose en Rachel hadden een taart gekocht en wat chips. Vanavond zetten we het door met onze eigen taart. Alhoewel ik deze alsnog niet gebakken heb, want ik ging met Rachel mee naar de stad om medicijnen te halen. En wonderbaarlijk genoeg voel ik me nu al wat beter.

Ik ben benieuwd naar de rest van de week, want we gaan nog lekker hard werken. Aankomend weekend mogen we naar het gast gezin wat ook een uitdaging an sich gaat worden.

Maar ondertussen verlang ik wel weer naar mijn normale bed en goede nachtrust en hygiene. Het komt allemaal goed, want we mogen nog leuke dingen gaan doen. Alleen als ik terug ben ga ik eerst een week bij slapen.