Dag #18: Wereldwonder

Holy shit... Ik bedoel echt holy shit.
Vandaag mochten we naar DE waterval toe.
Om half 10 stond de matatu klaar. Luisterend naar Sisters of Africa babbelt Ellen van alles weg, terwijl ik vooral met mijn hoofd bij de trip zit. We gaan naar de waterval.

Een hobbelige weg later, die zelfs te steil bleek voor de matatu (dus alvast een bergje op klimmen) komen we aan bij het begin van de jungle.
Dus uh... dus. Waar moeten we naar toe?
Natuurlijk, een gevaarlijk uitziende bergje af. LEUK!

Na beneden te springen af en toe en de hele tijd lachen en gieren met Ellen. Komen we onder aan. We zitten in een dal en het doet me denken aan de Schotse hooglanden alleen hier zijn er dan ook bananen planten. Ondertussen heeft de groep ook door dat ik mee ben, want ze dachten dat ik liever thuis bleef om rijst uit te zoeken. (mafketels).

Rustig lopen we verder en dit lijkt een simpele trip. Totdat we bij twee boomstammen komen die over een snelstromende rivier stromen. Een voor een lopen we hier over heen en Yannick lijkt net Indiana Jones met zijn mooie hoed.

Langzaam wordt de weg onbegaanbaarder en toch blijven we door gaan. Met Muturi van de Matatu voorop die vrolijk een weg baant door de jungle voor ons lopen we door. Natuurlijk struikel ik hier en daar. Op het moment dat Ellen wilt zeggen dat ze het jammer vind dat ze niet achter mij loopt, zodat ze me op de bek kan zien gaan. Gaat ze zelf hard onderuit, ze kan haar zin niet eens afmaken. Ik lig ook op de grond, maar dan van het lachen. Karma werkt snel.

Zo snel zelfs dat ik 5 minuten later ook met een zere knie door moet strompelen.

Door het struikgewas worstelen we ons door en langzaam komt de waterval op ons af. Je hoort hem al bulderen. Fantastisch.

Een hoek om, nog een blad weg slaan en daar is het dan. Ongeveer 80 meter aan geweld. Wat een wereld wonder. Ik kan het niet in woorden omschrijven hoe prachtig dit gezicht is. En we verblijven er dan ook vrolijk een uurtje of 2, klimmen langs de wand omhoog, kijken hoe ver we komen. Natuurlijk op de weg naar beneden gooi ik Lisette even om, gelukkig land zij zacht... bovenop mij.

Een aantal mensen besluiten om onder de waterval te gaan zwemmen, stiekem ben ik jaloers, maar het is me wel te koud. Dus ik kies ervoor om niet te zwemmen. Het zwemmen van Yannick, Karin, Vera, Deniz, Jelte, Stella, Folkert en Maaike levert wel hilarische foto's op.

En dan is het tijd om terug te keren. Ik ben er stil van.
Onderweg moeten we Romy nog even redden, want die viel van een klif af. Je als een superheld voelen is wel tof.

Na deze trip gaan we naar Esther's Rescue Home een weeshuis waar ze vorig jaar aan gebouwd hebben. Super goed werk dat ze hier doen, ons was beloofd dat we met weeskinderen moesten spelen. Maar deze waren nog niet aanwezig. Dus gingen we maar naar een health clinic in de buurt. Super goed om te zien hoe ze hier hun werk doen. Zonder iets zeg maar... Ik ben blij met de apparatuur in Nederland.

Als we terug komen blijkt dat we terug moeten naar de school. Prima dan een boekje lezen en maar na genieten.

Die waterval jongen... die waterval.